sobota, 30 listopada 2013

Nie ma...

Nie ma, nie ma czasu żeby cokolwiek napisać ostatnio. Od tygodnia Maja siedzi w domu z powodu kataru. Niby chora nie jest, ale ja z katarem nie puszczam do żłobka. A, że w domu siedzi z mamą to i kryzysy i wszystkie fochy poszły w niepamięć. Dziecko szczęśliwe i mama też. Na spacer dłuższy wreszcie możemy pójść i tony książek dziennie przeczytać. 
A i pewne sukcesy się też pojawiły przez ten tydzień.
 Po pierwsze Maja zaczęła czytać dłuższe i bardziej skomplikowane książeczki. Już nie przewraca kartek sama, tylko grzecznie czeka aż mama to zrobi. Słucha skupiona i zainteresowana a czasem nawet bardzo przejęta. Uwielbia zwłaszcza książeczki o Kubusiu Puchatku.
Po drugie pije pięknie z kubka na który jeszcze jakiś miesiąc temu nawet nie chciała spojrzeć.
Tu  90 procent to zasługa żłobka. 
Po trzecie weszła w fazę puzzli i może je układać z pomocą mamy całymi dniami.
I po czwarte, najważniejsze, od dwóch dni chodzi w domu bez pampersa! Nauczyła się sama, bez przymuszeń, presji. A my już myśleliśmy, że będziemy musieli się z tym wstrzymać do następnego lata, a tu córka zrobiła nam niespodziankę i po prostu któregoś dnia powiedziała, że chce na nocnik, usiadła i najzwyczajniej w świecie zrobiła sisusiu. Ot tak, jakby robiła to już miliony razy.
Teraz pampers zakładamy tylko do spania i na spacery, choć w większości przypadków i tak jest suchy.
Dumna jestem z niej strasznie! 
My jeszcze jutro cieszymy się wspólną niedzielą, bo od poniedziałku powrót do żłobka.
Oby obyło się bez większych protestów.
Miłej niedzieli Wam życzę :)

wtorek, 19 listopada 2013

Ciężko

Ostatnie dni były ciężkie zarówno dla Mai jak i dla mnie. Jeszcze do zeszłej środy Maja chętnie chodziła do żłobka i wydawało mi się, że w pełni się już tam zaaklimatyzowała. W końcu to już półtora miesiąca.
Od czwartku każdy poranek u nas w domu to jeden wielki dramat. Maja pyta rano czy idzie do przedszkola i tu zaczynają się płacze i marudzenie, które trwają aż do momentu wejścia do grupy. Po południu wcale nie jest lepiej. Maja nie opuszcza mnie na krok, a gdy zniknę jej choć na chwilę z oczu słyszę zaraz płacz i " mamusia, mamusia..." Kiedy pójdę do kuchni przychodzi za mną i pyta "co robisz? Maja wołała mamusia".
Bardzo czekałam na to zdrobnienie mamusia, ale teraz moja córka mówi to słowo co sekunda.
Jej drzemka południowa, która w domu trwa 2-3 godz, w żłobku została zredukowana do pół godziny.
Niewyspanie i stres powodują, że popołudniami Maja jest strasznie drażliwa i marudna a wieczorem nie może usnąć. Męczy się ona i męczę się ja nie mogąc jej pomóc.
Dziś rano byłam już naprawdę blisko zostawienia Mai w domu. Słysząc błagalne mamusia myślałam, że serce mi pęknie tłumacząc Mai, że przecież mama przyjdzie. 
Najgorsze jest to, że już przecież Maja była przyzwyczajona do żłobka i nie wiem czy ten kryzys  jest u nas po prostu opóźniony czy może coś się wydarzyło w żłobku. Maja przecież jeszcze sama nie powie.
Popołudniami staram się poświęcić maximum uwagi Mai. Spędzamy czas na zabawie, czytaniu, malowaniu, spacerach próbując jej wynagrodzić te godziny spędzone w żłobku i pokazać, że mimo wszystko wciąż ją kocham, że nic się nie zmieniło. I jakoś ciężko mi na razie uwierzyć, że to wszystko mogłoby jej wyjść kiedyś na dobre.


Plac zabaw o tej porze roku świeci pustkami.
Taki lubimy, więc korzystamy.





środa, 13 listopada 2013

2 lata w liczbach

A więc: 

wzrost- całe 83cm (tyle co Kuba na roczek ;))
waga-11,5kg (jw)
rozm. buta- 21
zębów do szorowania- 16
ilość wypowiadanych słów- milion pięćset sto dziewięćset
sukcesy nocnikowe- 0
ilość postawionych wież z klocków- dziesiątki
ilość książeczek przeczytanych na dobranoc- setki
ilość kłótni z bratem i pojednań- tysiące
ilość buziaków skradzionych ukradkiem- miliony
rozmiar miłości jaką wniosła w nasze życie- nie do opisania

I ulubione ostatnio, pokochane od pierwszego wyjęcia z pudełka, domino.







czwartek, 7 listopada 2013

Dwa!

Uwierzycie? Bo ja wciąż nie mogę. Dwa latka. A urodziła się jakby wczoraj.
Sama nie wiem kto kogo więcej nauczył przez te dwa lata. My ją czy Ona nas.
Czasem się zastanawiam czy można kochać kogoś bardziej? Chyba nie.

Zdjęć z imprezy pierwszej mamy tyle,co brat cyknął telefonem na szybko.
Ale przecież były ważniejsze rzeczy niż robienie zdjęć ;)









Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...